การลดการปนเปื้อนของแคดเมียมในข้าวโดยใช้วัสดุเหลือทิ้งเป็นตัวดูดซับ
Date
ISBN
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Resource Type
Publisher
มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต
Journal Title
การลดการปนเปื้อนของแคดเมียมในข้าวโดยใช้วัสดุเหลือทิ้งเป็นตัวดูดซับ
Authors
Recommended by
Abstract
ปัญหาของการปนเปื้อนแคดเมียมในข้าวเป็นปัญหาที่สําคัญของพื้นที่ในอําเภอแม่สอด จังหวัดตาก ดังนั้นงานวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาผลของการใช้วัสดุเหลือทิ้งเป็นวัสดุตัวดูดซับใน การปรับปรุงดินต่อการลดลงของแคดเมียมที่สะสมในต้นข้าว และศึกษาผลของการคายน้ำต่อปริมาณ แคดเมียมที่สะสมในต้นข้าว วัสดุเหลือทิ้งที่ใช้ในการการทดลองได้ ซังข้าวโพด (Corncob, CC) ขุย มะพร้าว (Coir pith, CP) ขุยมะพร้าวที่ปรับสภาพด้วยด่าง (CPm) และเปลือกส้ม (Orange peel, OP) โดยเติมวัสดุเหลือทิ้งเหล่านี้ในปริมาณ 1% (w/w) ในดินปนเปื้อนแคดเมียมที่ความเข้มข้นต่ำ (4 mg Cd/kg soil) และที่ความเข้มข้นของแคดเมียมสูง (145 mg Cd/kg soil) ผลการทดลองพบว่าเมื่อ ใช้ซังข้าวโพด (CC) และเปลือกส้ม (OP) เป็นสารปรับปรุงดินในการปลูกข้าวในดินที่ไม่มีการปนเปื้อน แคดเมียม (N) จะทําให้ปริมาณการคายน้ำ (transpiration) ลดลง ขณะที่เมื่อใช้เติมขุยมะพร้าว (CP) และขุยมะพร้าวที่ปรับสภาพด้วยด่าง (CPm) เป็นวัสดุปรับปรุงดินพบว่าไม่ได้ขัดขวางการคายน้ำของ ต้นข้าว แต่อย่างไรก็ตามการใช้เปลือกส้มเป็นวัสดุปรับปรุงดินต้นข้าวจะตายภายใน 5 วัน อาจ เนื่องจากปริมาณการคายน้ำต่ำตลอดจนผลสารไลโมนีน (Limonene) ในเปลือกส้ม
ผลการศึกษาชนิดของวัสดุเหลือทิ้งต่างชนิดกันเมื่อใช้เป็นวัสดุปรับปรุงดินที่ปนเปื้อน แคดเมียมความเข้มข้นต่ำ (4 mg Cd/kg soil) พบว่าการเติมซังข้าวโพดเพื่อเป็นวัสดุปรับปรุงดินที่ ปนเปื้อนแคดเมียมจะทําให้ปริมาณการคายน้ำ (transpiration) และน้ำหนักของต้นข้าว (dry weight of rice plant) ลดลงและการใช้ขุยมะพร้าวที่ปรับสภาพด้วยด่าง (CPm) เป็นวัสดุปรับปรุงดินที่ ปนเปื้อนแคดเมียมมีปริมาณการคายน้ำจะสูงที่สุด และจากผลการทดลองยังพบว่าการใส่วัสดุเหลือทิ้ง เป็นวัสดุปรับปรุงดินในดินปนเปื้อนแคดเมียมที่ความเข้มข้นต่ำ จะมีปริมาณแคดเมียมที่สะสมในราก เรียงลําดับจากปริมาณสูงไปต่ำดังนี้ คือ ดินปนเปื้อนแคดเมียมที่ไม่เติมวัสดุเหลือทิ้งปรับปรุงดิน (low Cd)=ขุยมะพร้าว (CP) > ขุยมะพร้าวที่ปรับสภาพด้วยด่าง (CPm)=ดินที่เติมซังข้าวโพด (CC) ส่วน ปริมาณแคดเมียมที่สะสมในลําต้นและเมล็ดข้าวพบว่าเมื่อใช้ซังข้าวโพด (CC) เป็นวัสดุปรับปรุงดินจะทําให้ปริมาณแคดเมียมที่สะสมในลําต้นและเมล็ดข้าวมีค่าต่ำสุดเมื่อเปรียบเทียบกับการใช้วัสดุเหลือ ทิ้งตัวอื่นๆ โดยปริมาณแคดเมียมในเมล็ดข้าวเหลือเพียง 0.15 mgCd/kg dry weight ซึ่งก็จัดว่าอยู่ในเกณฑ์มาตรฐานของแคดเมียมในเมล็ดข้าวซึ่งตามมาตรฐานของ Codex Committee on Food Additives and Contaminants (CCFAC) ที่กําหนดไว้ที่ไม่เกิน 0.2 mg Cd/kg soil สําหรับผล การศึกษาการคายน้ำของต้นข้าวเมื่อปลูกในดินที่ปนเปื้อนแคดเมียมสูงที่ความเข้มข้น 145 mg Cd/kg soil พบว่าเมื่อใช้วัสดุเหลือทิ้งเป็นวัสดุปรับปรุงดินต่างกันอัตราการคายน้ำของต้นข้าวก็แตกต่างกัน โดยมีปริมาณการคายน้ำจากสูงไปต่ำ ดังนี้ การปลูกข้าวในดินที่ปนเปื้อนแคดเมียมสูงที่ไม่ใส่วัสดุ ปรับปรุงดิน ( high Cd> ขุยมะพร้าวที่ปรับสภาพด้วยด่าง (CPm) ≥ ขุยมะพร้าว (CP) ≥ ซังข้าวโพด (CC) ซึ่งสอดคล้องกับผลการทดลองของปริมาณการคายน้ำของต้นข้าวเมื่อปลูกในที่มีแคดเมียมต่ำ ปริมาณการคายน้ำของต้นข้าวมีผลโดยตรงต่อปริมาณการสะสมแคดเมียมในลําต้นและเปลือกข้าวโดย พบว่า ปริมาณการคายน้ำต่ำจะทําให้เมื่อปริมาณแคดเมียมในลําต้นและเปลือกข้าวต่ำ ซังข้าวโพด จัดเป็นวัสดุปรับปรุงดินจะทําให้แคดเมียมที่สะสมในลําต้นและเปลือกข้าวต่ำที่สุด